Nu weet ik dat de signalen heel duidelijk waren, ook voor anderen, die weten waar je op moet letten.
Korte inleiding
In deze Podcastaflevering vertel ik je graag waarom je een Burn-Out eigenlijk wel voelt, maar niet ziet aankomen.
Beluister deze Podcastafleverling via Apple en Spotify.
In de vorige aflevering vertelde ik al, dat ik zelf ook een Burn-Out kreeg. Je zou kunnen denken, maar allé jij bent expert in Personeelsmanagement, of all people,… ja ik weet het en toch overkwam het mij ook.
Waarom? Omdat ik de signalen deels kende, maar ze ook veel te lang negeerde. Want ik wist het toch en zo erg was het nog niet. En dat was het dus wel.
Laat me je even meenemen naar 2018. Ik was bevallen van ons 2e zoontje, en ik startte na mijn bevallingsverlof in een nieuwe functie in een nieuw bedrijf. Jup, de job waar ik altijd van gedroomd had. Met vol goede moed begon ik er aan, met de slaapprut nog in mijn ogen, want Thieu sliep op dat moment helemaal nog niet door.
Maar dat gaf niet, ik zat op een high, want yes ik kon mijn ambities waarmaken, alles waar ik zo lang naartoe gewerkt had, lag nu binnen handbereik.
Ik begon daar in september (lees bij de start van het seizoen van de virussen toen nog geen corona maar wel snottebellen en maagvirusjes, lees verder: team no sleep). Maar we deden verder.
Op het werk, bleek al snel dat er een aantal dingen anders liepen, dan besproken was tijdens mijn sollicitatiegesprekken.
Gevolg: Ik deed niet alleen mijn managementrol, maar ook alle dagdagelijkse taken die er bij een Personeelsdienst komen kijken. Lees: Ik deed dus 2 jobs tegelijkertijd op een dag. Alle, eigenlijk 3 want ik ben ook een mama. Nu had ik veel hulp van mijn man en familie met onze kindjes,
Maar weet je wat? Dat was dus echt het slechtste idee ever. Daar kwam nog eens bovenop dat er nog een aantal zaken in het bedrijf waren, die in de realiteit helemaal niet paste bij wie ik ben, wat ik nodig heb om op mijn beste te presteren en waar ik voor sta.
De details kan ik je niet vertellen uit vertrouwelijkheid voor het bedrijf, maar het was echt duidelijk dat ik daar helemaal niet vrolijk van werd.
Ik merkte dat het slaaptekort zich opstapelde, ik was vaker verkouden dan normaal, ik werd ook een echte Momzilla thuis, die elk moment kon uitbarsten voor het minste. Speelgoed op de verkeerde plek…serieus dat voelde aan alsof het einde van de wereld in zicht was.
Dat waren eigenlijk al tekenen dat er iets aan de hand was, maar hé:
– slaaptekort hoort nu eenmaal bij het ouderschap, toch?
– nog efkes doorzetten, want het is maar een fase, toch?
– alle andere mama’s kunnen het ook, dus ik moet het ook kunnen, toch?
En oh ja, kon ik weggaan? Ja natuurlijk, je hebt altijd de keuze om weg te gaan en een andere job te zoeken. Waarom deed ik dat niet? Ah nee, als ik te snel zou weggaan naar een andere job, dan zou mijn carrière toch helemaal voorbij zijn, toch? Want dat staat niet mooi op je CV hé, ah nee.
Ik moest en zou hier een succes van maken. Ik heb de zaken ook aangekaart.
Dat raad ik jou ook aan, als je merkt dat er iets niet loopt, of je toch ergens mee zit, bespreek het met je collega’s, en je baas. Op een respectvolle manier.
Geef hen de kans om er iets aan te doen. Dat is niet altijd mogelijk, maar soms is een oplossing sneller gevonden dan je denkt.
Maar in mijn geval was het nog steeds dweilen met de kraan open.
En wat deed ik? Een tandje bij steken natuurlijk, want het werk moest toch gebeuren? Ik had nu de functie, die ik altijd wou, dus ik moest het waarmaken he. Ah ja.
En dat deed ik, ik ging meer werken, langer werken en dus nog minder slapen. Weekends waren geen weekends meer. Ik had ook vaak ’s avonds nog sollicitatiegesprekken voor het bedrijf en directievergaderingen. Er zijn vele, vele avonden geweest dat ik mijn jongste zoontje al lag te slapen toen ik thuiskwam. Mijn kleuter zei echt op een bepaald punt, mama moet altijd werken.
Dat brak mijn hart, echt waar, ik wou niet de mama zijn die altijd maar moet werken, die haar kindjes niet in bed kan leggen. Die ook elk weekend werkt.
Daar is niets mis mee, als jij dat wel doet, en dat ok vindt hé. Ik heb het hier over wat ik belangrijk vind.
Ik ging ook slechter slapen, ook op avonden dat ik wel op tijd naar bed ging, omdat ik nog met mijn to do lijst in mijn hoofd zat.
En ik ging maar door…tot op die ene ochtend.
Ik had Thieu net afgezet aan de kribbe, dat was niet zo vlot gegaan, veel traantjes bij het afscheid. Ik herinner me nog dat ik met een soort van schuldgevoel naar mijn auto stapte, want ik moest op tijd zijn voor het werk….maar de tranen begonnen over mijn wangen te rollen, ik kreeg geen adem…ik had pijn in mijn borststreek….ik raakte in paniek.
Ik belde mijn man op, die belde de huisarts, ik reed naar huis (niet ver van de kribbe). Ik was in paniek, de huisarts arriveerde. Hij dacht aan een soort van paniekaanval (had ik tot dan nooit gehad dus ik herkende het niet), er zouden bijkomende onderzoeken gedaan worden.
En weet je wat ik dacht…oh nee wat gaan ze nu denken op het werk. Serieus…niet oh help ik heb hier mogelijk iets ergs voor, maar wat gaan ze denken op het werk.
De dokter zei letterlijk: en nu ga je rust nemen…(voordien onderhandelde ik altijd naar beneden om niet te lang thuis te blijven bij ziekte). Ah nee, dat kon ik toch niet maken op het werk.
Hij sprak de woorden uit, de tranen rolden over mijn wangen, maar ik voelde dat het niet anders kon.
Wat er daarna gebeurde weet ik niet meer zo goed. Mijn man was onderweg naar huis.
Ik heb me in een bolletje op de zetel gerold en zo heeft mijn man me gevonden, toen hij thuis kwam.
Nu weet ik dat de signalen heel duidelijk waren, ook voor anderen, die weten waar je op moet letten. Voor jezelf probeer je het vaak goed te praten, je blijft jezelf verder pushen, want het is nog niet zo erg en we gaan niet flauw doen. Het had voorkomen kunnen worden, maar dat werd het niet.
Ik was zo ver in het rood gegaan, dat mijn lichaam uiteindelijk voor mij besliste.
Sta stil met hoe het bij jou gaat? Herken je zaken uit mijn verhaal bij jezelf? Blijf er niet mee zitten, neem contact op met je huisarts, of contacteer een goede Stress- en Burn-Out Coach. Erkende Stress- en Burn-out coaches in jouw buurt vind je hier: https://www.vesb.eu/ik-zoek-een-coach
Ik weet dat de drempel hoog ligt om aan te geven dat het niet goed met je gaat, ik heb dat zelf ook zo ervaren, maar ik ben blij dat ik er over gestapt ben en de juiste hulp gezocht heb.
Misschien ben je ook geïnteresseerd in: Zelfcheck Burn-Out