In deze aflevering wil ik je meegeven welke 5 zaken ik anders zou aangepakt hebben, als ik bij de geboorte van ons 1e zoontje wist wat ik nu weet en voelde wat ik nu voel.
Beluister deze aflevering nu via Apple of Spotify.
De geboorte van je 1e kindje is mooi, je hebt er kei lang op gewacht en eindelijk is hij of zij daar.
Ik had het geluk om meteen op slag verliefd te zijn op onze jongens, maar ik vond het ook meteen heel erg overweldigend. Je voelt je meteen verantwoordelijk voor dat kleine mensje, dat je 9 maanden lang in je buik gedragen hebt.
Iedereen heeft ook een mening over wat je wel of niet zou moeten/mogen doen, zowel de mensen in het ziekenhuis als je familie, vrienden,…kind & gezin. Er is zoo veel informatie, die op je afkomt en als je op mij lijkt heb je ook nog die kritische stem in je hoofd.
en dat alles maakte mij heel onzeker. Ik hield vast aan overtuigingen, die me achteraf gezien echt niet geholpen hebben en dat is wat ik nu graag met jou wil delen.
Zodat jij weet hoe je het wel anders kan aanpakken.
- Je moet niet meteen alles zelf weten en kunnen
Ik houd er van om nieuwe dingen te leren, ik lees me graag helemaal in over een nieuw onderwerp. Ik las alles wat ik kon vinden over de do’s en dont’s tijdens de zwangerschap en daarna. Ik wou maximaal voorbereid zijn.
Tegelijkertijd heb ik altijd hoge eisen van mezelf gesteld, en was ik er ergens in mijn hoofd van overtuigd geraakt, dat je het moederschap ook meteen moet kunnen. Het is toch iets biologisch…
Vreemd eigenlijk, want als ik voor mijn werk nieuwe werknemers moest onthalen, drukte ik hun altijd op het hart dat ze zichzelf de nodige tijd moesten geven om ingewerkt te geraken. Voor vele jobs, moet je ze immers minstens 1 jaar gedaan hebben of zelfs meerdere jaren voor je alles een keer gezien hebt. Daar was het een logische…
Maar voor het moederschap gold dat dus niet, daar moet je alles meteen weten en knnen, volgens dat hele kritische stemmetje in mijn hoofd althans.
Onze kindjes weenden veel, reflux, troosten lukte niet altijd goed en dat lag uiteraard aan mij. Ik deed het vast fout. Wie kan zijn eigen kindje nu ni troosten…Ik durfde ook niet meer op mijn ‘gevoel’ vertrouwen.
Ondertussen weet ik dat reflux vele oorzaken en uitdagingen heeft en dat je je radeloosheid onbewust ook overdraagt op je kindje.
Bovendien merk ik nog steeds dat het ouderschap een leerproces is dat blijft duren. Elke keer als je denkt, jup nu heb ik het helemaal in de vingers, komt je kind in een nieuwe fase met nieuwe uitdagingen terecht. En nog zo iets, bij de komst van een 2e kindje zijn er een aantal gebieden waarop het inderdaad gemakkelijker is, omdat je het al is meegemaakt hebt, maar guess what, elk kindje is anders en heeft zijn eigen handleiding. Jammer genoeg zit die er niet meteen bij bij de geboorte.
Dus even terug naar de insteek van deze Podcast, wat zou ik anders gedaan hebben?
Ik zou mezelf meer tijd gunnen om te leren en te ontdekken, en een aantal inspirerende post its op goed zichtbare plaatsen kleven
Voorbeeld zoiets als:: het ouderschap is een lange reis, die nog maar net begonnen is en de weg vinden gebeurt via trail en error.
2. Hulp vragen is ok
Ik herinner mij nog dat ze op de Zwangerschapscursus zeiden, laat je helpen he, want zeker die eerste weken en maanden zijn heavy. Een goede kraamhulp is dan goud waard.
Ik zei ja, en in mijn hoofd was ik op dat moment mee met het idee. Ik heb tijdig een kraamhulp geboekt.
Maar eens de baby er was, vond ik het moeilijk om hem uit handen te geven. Het had een stukje met vertrouwen te maken, de kraamhulp is ten slotte iemand, die je nog niet goed kent, en je vertrouwt haar gelijk met je kostbaarste bezit. Daarnaast vond ik het ook not done om te zeggen weet je wat, ik ga de hele duur dat je hier bent toch even slapen, want ik ben steendood van de korte nachten en het gedoe met de borstvoeding en afkolven om ze op gang te krijgen ed. Nee, in de plaats daarvan, stond ik mezelf max 1u toe. Dat ‘voelde’ voor mij aanvaardbaar, voelde tussen aanhalingsteken, want uiteraard kwam dit voort uit een overtuiging, die in mijn hoofd zat. Gevolg: mijn batterij geraakte niet opgeladen, want onze kindjes deden altijd hele korte dutjes, dus ik had op de dagen dat de kraamhulp niet kwam, amper tijd om bij te slapen in de dag. Stom van mij, want ik had 2x een hele lieve kraamhulp.
Gelukkig kwamen mijn mama en schoonmama ook, als ze tijd hadden. Nadien vond ik het ook erg moeilijk om ze te laten logeren bij onze ouders. Niet omdat ik hen niet vertrouwde, maar omdat ik me sort of schuldig voelde dat ik iets leuks ging doen, en mijn baby ergens achter liet.
Een hele tijd geleden las ik ergens een interview met een mama, die zei: ik denk nu: ik focus niet meer op het afscheid en gemis, als ik ze ergens afzet, maar ik kijk alvast uit naar alle leuke verhalen die ik ga te horen krijgen als ze terug thuis komen.
Een baby kan natuurlijk niets vertellen, maar ik besloot om in plaats van me schuldig te voelen, om onze kindjes en onze ouders de kans te geven om samen een leuke tijd te beleven en een band te krijgen.
Tip: Bouw vooraf al een netwerk op van je ‘steunpilaren’, je ouders, vrienden, misschien wel je buren en/of professionele hulpverleners zoals een kraamhulp en durf hier ook echt op te steunen. Sta het jezelf ook toe, om de zorg voor je kind even uit handen te geven, aan mensen die je vertrouwt.
3. Je bent nog steeds een goede mama, als de borstvoeding niet lukt
Borstvoeding, dit is een thema waar je denk ik een aparte Podcastaflevering aan zou kunnen wijden.
Ik ga hier niet te lang bij stil staan, maar ook hier wou ik het volgens de boekjes doen, maar omwille van een aantal omstandigheden, verliep dit niet zo vlot. Onze 2 kindjes hadden bij de geboorte een gele kleur en moesten op de lampen. Op zich iets veel voorkomends, maar het is een extra uitdaging voor de opstart van de borstvoeding. Ik ben tot het uiterste gegaan met extra afkolven ed, zonder succes. Onze kindjes kwamen niet genoeg bij. Dat is lang een dingetje geweest, mede omdat het geven van borstvoeding zo hard gepromoot wordt. Ik was zelfs jaloers als ik andere mama’s zag, bij wie het wel vlot ging. Niet dat ik het hen niet gunde, maar het voelde als een soort van falen.
Het ding is dat ik het wel handig vindt als je flesjes geeft dat je exact kan zien hoeveel een kindje drinkt. Ik voelde me echter moreel verplicht om borstvoeding te geven en falen was in mijn hoofd geen optie. (daar is ie weer, dit is een hardnekkige overtuiging, die de kritische stem in mijn
Ik zou als ik opnieuw kon beginnen, een objectieve ‘noodrem’ inbouwen samen met de vroedvrouw. Als die zaken zich voordoen, schakel ik zonder schuldgevoel over naar flesvoeding.
4. Je bepaalt helemaal zelf hoe veel of hoe weinig je nog werkt en zonder schuldgevoel
Ik werkte in een team waar het niet zo vanzelfsprekend was om na de geboorte 4/5e aan de slag te kunnen. Ik zag de mensen, naar wie ik opkeek in het bedrijf, gewoon voltijds of zelfs meer dan voltijds blijven werken. Kindjes gingen naar de opvang, sommigen hadden zelfs een soort van nanny enkele dagen/week.
Dus ik dacht, ok zo is de gang van zaken, lijkt normaal. Toen onze baby er was, en ik weer aan het werk moest, was er dat gigantische moedergevoel. Er knaagde echt iets, dat ik onze baby allen ’s ochtends en kort ’s avonds even zag en dat 5 dagen op 7 en als er een deadline was, moest er ook in het weekend wel vaker eens gewerkt worden.
Ik vond mijn carrière belangrijk, maar ik voelde me eerlijk gezegd schuldig als ik aan het werk was en omgekeerd als ik niet aan het werk was en wist dat ik nog een berg werk had liggen. Daar gaat natuurlijk ook ontzettend veel energie naartoe als je zo een schuldgevoel hebt.
Ik ben zo heel lang tegen mijn gevoel in gegaan, namelijk dat ik eigenlijk graag wat minder wou werken. Ik dacht zwart/wit. Ik wil deze job blijven doen en dat kan alleen voltijds.
En toch bleef dat knagen. Ik was nieuwsgierig hoe anderen dat deden en door te vragen en door te luisteren vormde ik een nieuw idee. Een leuke job doen binnen mijn expertise zonder voltijds te werken is wel degelijk mogelijk, je moet het alleen zelf vorm geven en de durf hebben om tegen de stroming in te zwemmen.
Wat ik wil meegeven is vooral, jij voelt het beste wat je wil. Je carrière mag nog steeds heel belangrijk zijn of omgekeerd het is ook helemaal ok om die niet meer zo belangrijk te vinden. Het is jouw keuze, en die mag je zonder schuldgevoel maken.
Ik zelf werk nu 3 à 4d/week als Freelancer en dat combineer ik met MomWise. De ene week werk ik meer de andere week minder, afhankelijk van wie op mijn pad komt en wat mijn gezin nodig heeft.
Durf je gevoel te volgen. Weet je niet goed hoe hier aan te beginnen of heb je graag eens een klankbord? Contacteer me dan gerust voor een vrijblijvend kennismakingsgesprek.
5. Je moet niet alles doen, wat de experten zeggen
Er is ontzettend veel informatie beschikbaar over wat je wel of niet zou moeten doen.
Iedereen heeft een mening, iedereen vindt zijn/haar manier de beste aanpak. Alleen zij kennen jou en jouw kindje niet.
Je hoort ook vaak, volg je gevoel, maar als er zoveel informatie op je afkomt en je bent misschien al moe door de korte nachten, dan kan het gebeuren dat je het even niet meer helemaal weet. Je weet niet meer wat je gevoel je probeert te vertellen.
Kies daarom 1 of 2 vertrouwenspersonen uit, die je om raad kan vragen, waarvan je het vertrouwen hebt dat zij jou goed advies gaan geven. Dit kan je mama zijn of je vroedvrouw, misschien wel een goede vriendin die al grotere kindjes heeft.
1 uitzondering: Bij medische twijfels, contacteer je kinderarts. Een goede kinderarts vindt het niet erg dat je een keer te veel belt. Liever te veel als te weinig. Zij hebben ervaring met het begeleiden van jonge ouders en kunnen je helpen om te zoeken naar een goede oplossing als het gaat over vb. niet goed slapen, reflux, …
Probeer hun tips uit en kijk wat het beste werkt voor jullie, ook al is dat niet helemaal wat de experts zeggen.
Een leuk boek hierover is: Niet aan Kind en Gezin verklappen van Hanne Luyten
In feite komt het meestal neer op overtuigingen, die beginnen met: ik ben pas een goede mama als….
Die overtuigingen zijn er in geslopen door je opvoeding, gebeurtenissen in je leven, de mensen in je omgeving, de ideaalbeelden in de media,… en al die dingen samen worden te pas en te onpas herhaald door een kritische stem in je hoofd.
Als ik opnieuw mama zou worden zou ik die overtuiging herschrijven naar:
Je bent een goede mama. Punt.
Heb jij ook wel eens genoeg van dat kritische stemmetje in je hoofd? Wil je meer weten over hoe ook jij van die interne criticus jouw trouwste supporter kan maken? Wil je sterk(er) in je schoenen staan als mama en als vrouw? Schrijf je dan nu in voor mijn Gratis Webinar: van kritische stem naar je meest trouwe supporter. Meer info vind je hier: Webinars
