Als ouder merk je dat niet alles van een leien dakje loopt. Je kind zou misschien wel baat hebben bij extra ondersteuning. Maar hoe weet je nu wat je kind concreet nodig hebt en hoe vind je de juiste ondersteuning?
Ruimte voor gevoelens
Elk kind heeft het weleens moeilijk en kan een duwtje in de rug gebruiken. Jij, als ouder of vertrouwenspersoon, kan voor het kind op dat moment echt het verschil maken. Als kinderen zich niet goed voelen in hun vel, vertaalt zich dit door emoties. Dat kan boosheid zijn, maar evengoed ook verdriet (stil zijn). Merk je dat je kind zich anders gedraagt, probeer dan in gesprek te gaan. Luister gericht naar wat je kind zegt en geef erkenning aan de gevoelens. Geef ruimte en probeer even niets op te lossen maar er gewoon zijn voor je kind.
Doordat we de ruimte geven, ontstaat er ook rust. Kinderen krijgen zo de boodschap dat ze hun gevoelens mogen uiten, al begrens je de manier waarop. Het is niet de bedoeling dat ze alles stuk slaan bijvoorbeeld. Laat de gevoelens toe van je kind, maar ook jouw eigen gevoelens.
Toch meer aan de hand?
Klopt er iets niet of denk je dat er meer aan de hand is? Denk je dat je kind baat heeft bij extra ondersteuning? Volg vooral je ouderhart, want die weet het meestal het beste. Spreek erover in je nabije omgeving. Hebben ze op school of kinderopvang ook iets opgemerkt?
Gooi eventueel eens een visje uit zonder veel te zeggen: vindt de juf ook dat je kind de laatste tijd zo afwezig is? Vindt oma ook dat haar kleinkind toch wel heel actief is?
Zo heeft ook mama Tamara ontdekt dat er toch iets anders was aan haar zoontje. Toen hij nog bij de crèche zat, gaven de kinderbegeleiders aan dat hij toch wel leeft in z’n eigen wereldje. Die ene zin bracht een resem van vragen teweeg. “Als je kind leeft in eigen wereld intypt in Google krijg je vooral te lezen over autisme en dat sloeg in als een bom,” aldus Tamara. Ze is als een gek beginnen zoeken en inlezen. Het ene moment kon ze haar zoontje in heel wat signalen van autisme herkennen, in andere dan weer totaal niet.
“Als ouder onderga je een soort van proces. We zagen wel dat ons zoontje een beetje achter was op zijn ontwikkeling, maar we zochten daar niets achter. Er zijn zoveel 2-jarigen die nog niet praatten. En dan komt autisme opeens op je weg. Je gaat van ontkenning, naar een stuk aanvaarding en opnieuw naar ontkenning. Mentaal was dit voor mij de moeilijkste periode, veel moeilijker dan toen we de diagnose effectief gekregen hadden. We zijn nu wat verder en er zijn nog steeds moeilijke momenten, dat blijft altijd. Maar we gaan vooruit. ”
De zoektocht naar de juiste ondersteuning
Het is steeds een zoektocht naar de juiste ondersteuning. Het is een goed idee om eerst even je zorgen uit te spreken bij de huisarts of kinderarts. Die verwijst dan door naar de juiste expert. Tamara ging met een vermoeden van autisme naar de huisarts en die maakte een verwijzing naar de neuropediater. Na maandenlang wachten op die afspraak, verwees de neuropediater door naar het Centrum van Ontwikkelingsstoornissen (COS) en/of een revalidatiecentrum om testen uit te voeren. Ook op die testen was het weer wachten geblazen.
“Op de afspraak bij de neuropediater wachtte ik 4 maanden. Dan werd ons zoontje aangemeld bij COS en een revalidatiecentrum. Bij COS wachtten we 8 maanden om te testen, bij het revalidatiecentrum 13 maanden,” vertelt Tamara.
Het lange wachten
Als je kind nood heeft aan extra ondersteuning is het dus vaak lang wachten voor de testen en dus ook concrete hulp. Hoe ouder je kindje is, hoe hoger de wachttijden oplopen. Het is geen uitzondering om enkele jaren te moeten wachten. Intussen is je kind natuurlijk nog steeds niet echt geholpen. Thuisbegeleiding is een enorme aanrader, maar ook daar zijn er enorme wachtlijsten. Twijfel je om je kindje aan te melden? Dan is het een goed idee om je kind toch op de lijst te zetten. Je kan dan later nog beslissen of je ermee verder gaat of niet.
Aankloppen bij privépraktijken
Ben je ten einde raad en wil je sneller hulp? Dan is het een goed idee om aan te kloppen bij een privépraktijk, zoals een psycholoog of (auti)coach die je kind verder helpt. Heel wat privépraktijken voeren ook testen uit en geven je een goed beeld van je kind en welke ondersteuning zou helpen. Een nadeel: het is heel wat duurder dan in een COS of revalidatiecentrum. Maar bij de meeste praktijken kan je gemakkelijk een losse sessie boeken, zodat je al een beeld hebt. Je hebt dan niet meteen een diagnose, maar misschien kan je al verder met de hulp die gegeven is in die sessie.
Verwerken dat je kind anders is
Of je nu zit te wachten of een diagnose hebt, het blijft een klap in je gezicht als blijkt dat je kind anders is. Niet zozeer omdat je kind anders is, maar omdat onze maatschappij daarop niet voorzien is en er dus heel wat bij komt te kijken. Je stelt je verwachtingen bij en misschien moet je je leven hier en daar aanpassen in functie van je kind. Het is oké om dat moeilijk te vinden. Tamara spreekt open over die zoektocht en hoe je ermee omgaat dat je kind anders is in haar Podcast ‘Mijn kind heeft autisme.’
“Er zijn heel wat hulpmiddelen rond wat autisme is en wat je kind nodig heeft, maar er is zo weinig ruimte over de gevoelens die daarbij komen als ouder, het verwerken dat je kind anders is. Daar is zo weinig ruimte voor en maak ik bespreekbaar in mijn podcast,” zegt Tamara.
Beluister haar podcast via Spotify of Apple Podcasts.
